Urashima Taro, Supreme Limited Edition vulpen * Sailor Japan Tales limited edition

Omschrijving:

Er was eens een goedhartige jongeman die luisterde naar de naam Urashima Taro. Hij woonde in een klein dorpje aan de rand van de blauwe zee. Op een zonnige dag, terwijl hij langs het strand wandelde, zag hij een groepje kwajongens die een arme schildpad aan het tarten waren. De schildpad spartelde en de kinderen lachten gemeen. Taro, met zijn hart vol mededogen, joeg de kinderen weg en bracht het dier terug naar de veilige omgeving van de zee. De schildpad keek hem dankbaar aan en zwom weg, terwijl hij zachtjes zei: "Ik zal terugkomen om je op de juiste manier te bedanken."

Enkele dagen later kwam de schildpad terug. Hij nodigde Taro uit voor een bezoek aan het Drakenpaleis, diep onder de golven. Nieuwsgierig en vol verwondering volgde Taro zijn gids. Ze kwamen aan bij een magisch onderwaterwereld, waar gebouwen schitterden als edelstenen en vrolijke muziek door de wateren klonk. Hij werd hartelijk ontvangen door de beeldschone prinses Otohime. Blij met zijn bezoek trakteerde ze Taro op weelderige feesten, eindeloos vermaak en dagen gevuld met vreugde. De tijd leek stil te staan in deze droomwereld en Taro voelde zich als in een betovering.

Maar Taro begon zijn eigen dorp en familie te missen. Met een zwaar hart vertelde hij Otohime dat hij terug wilde keren. Hoewel de prinses verdrietig was, begreep ze zijn verlangen. Als afscheidscadeau gaf ze hem een klein, sierlijk doosje. "Neem dit mee," zei ze met een ernstige blik, "maar beloof me om het nooit te openen.”

Taro verliet het paleis, begeleid door de trouwe schildpad, en keerde terug naar de oppervlakte. Toen hij zijn dorp bereikte, sloeg de schrik hem om het hart. Alles was veranderd! Het vertrouwde dorp was verdwenen, vervangen door een vreemde, onbekende stad. Geen enkel gezicht herkende hij. Verward en overweldigd door de onwerkelijke aanblik, kon Taro de drang niet weerstaan om het mysterieuze doosje te openen.Zodra hij het deksel optilde, werd hij omhuld met een witte rook. Toen de rook optrok, was Urashima Taro niet langer de jonge man die hij was geweest. Hij was veranderd in een oude, rimpelige man. De tijd had hem ingehaald en hij besefte met een diepe zucht dat er eeuwen waren verstreken sinds hij voor het eerst met de schildpad was meegegaan. Vervuld van spijt stond Taro in de vreemde stad en hij kon niets anders doen dan het onomkeerbare verstrijken van de tijd accepteren.